Wyniki wyszukiwania dla frazy:

Flamandzka scena tańca od lat 80. XX wieku stanowi jedno z najciekawszych zjawisk w obszarze współczesnej choreografii, dziś jednak jej pionierzy tworzą przede wszystkim generację czerpiącą korzyści ze swojej ustabilizowanej pozycji i wykrystalizowanego stylu, w mniejszym stopniu kwestionującą zastany porządek społeczno-kulturowy. To ostatnie zadanie zdaje się podejmować m.in. Jan Martens, który jest przedstawicielem (jeszcze) młodego pokolenia flamandzkich twórców, ale już z dużymi sukcesami na koncie.

Florentina Holzinger jest uważana za jedną z najciekawszych artystek młodego pokolenia w europejskim tańcu współczesnym. Dla mnie spotkanie w Nowym Teatrze było pierwszym z jej twórczością, więc trudno mi odnieść się do całości dorobku choreografki i skupiam się tutaj jedynie na tym, co widziałam podczas prezentacji spektaklu w Warszawie w miniony weekend. Nie jest prawdą natomiast, jak podają organizatorzy w opisie wydarzenia, że „wprowadziła ona na międzynarodową scenę teatralną zawrotną akrobatykę, muskularne kobiece ciała i sceny wykorzystujące techniki sztuk walki”, nie są to bowiem nowe elementy w tańcu współczesnym, ale oczywiście nie wyklucza to faktu, że artystka eksploruje je i łączy...

Nasz ci on! Dzisiejsza obecność polskich twórców na scenach europejskich i światowych to z jednej strony kontynuacja długiej, choć nie zawsze dobrze znanej tradycji, a z drugiej efekt synergii talentu, umiejętności menedżerskich i inicjatywy własnej, bez czego nie sposób przebić się na międzynarodowej, profesjonalnej scenie. Gdyby sięgnąć do historii tańca, znajdziemy w niej wiele przykładów uczestnictwa polskich twórców w najbardziej awangardowych przedsięwzięciach, poczynając od legendarnych Baletów Rosyjskich. Nie tylko pochodzący z Polski Wacław Niżyński, ale i ostatnio odkrywana na nowo Bronisława Niżyńska przyczynili się, często wysokim kosztem osobistym, do rewolucyjnego, estetycznego skoku w choreografii baletowej. Wielu polskich tancerzy tego zespołu...

Po napisaniu Sztuki do odkrycia. Szkiców o polskim tańcu i Pokolenia solo, chciałam powrócić raz jeszcze do przyglądania się polskiej scenie tańca współczesnego z perspektywy historycznej i przypatrzeć się, jaki ślad odciskają formy jej organizacji na działaniach artystycznych. Cykl rozmów, które ukażą się w nadchodzących miesiącach, będzie pretekstem do spojrzenia na tę kwestię z perspektywy miejsca pracy artystów tańca współczesnego. Jak miasto, instytucja/organizacja czy infrastruktura wpływają na, a może nawet determinują, niektóre działania i decyzje artystyczne.

Czy taniec współczesny można uznać za taniec ludowy? Zależy to od tego, jak rozumiemy lud, który tańczy (i od tego, czy lud w ogóle tańczy). Jeżeli kojarzymy go z podziałem na plebs i elity, wiążemy z populizmem, to taniec współczesny nie jest z pewnością ludowy. Jednak jeżeli przez ludowy rozumieć będziemy demokratyczny, a demos oznaczać będzie właśnie ogół obywateli, to taniec współczesny jak najbardziej można uznać za praktykę pielęgnowania ludowości. Taniec współczesny jest z istoty tańcem ludowym, tak samo jak taniec ludowy jest tańcem współczesnym. W obu wszak chodzi o to, żeby tańczyć wspólnotę.

Historyczki i historycy tańca o akademickim podejściu mają czasem potrzebę posprzątania terminologicznej stajni Augiasza, podejmując decyzje o rezygnacji z niektórych terminów. Tak właśnie postąpiliśmy z Julią Hoczyk, wykreślając z terminologii książki Prze-pisać taneczny modernizm określenie „taniec nowoczesny”, które – tak jak Joanna Szymajda – kojarzymy z domeną show dance. A jednak może jest to podejście zbyt ortodoksyjne? Może nie należy zamazywać pokrewieństwa między Isadorą Duncan i disco dance, które najwyraźniej istnieje? Może na termin „nowoczesny” powinniśmy popatrzeć nie w jego technicznym, ale filozoficznym znaczeniu i tak go właśnie w odniesieniu do tańca stosować?

W wielowymiarowym Kreatur, pokazywanym podczas 6. Festiwalu Materia Prima w Krakowie, na pierwszy plan wysuwa się elegancka forma i estetyczny obraz. Eksponowane w twórczości niemieckiej choreografki napięcia między indywidualną ekspresją a neutralnością, intymnością a widowiskowością, czy codziennością a teatralnością, pobrzmiewają tu zaledwie niczym echo. Od kilku lat można powiedzieć, że Sasha Waltz osiągnęła status klasyczki, a eksperyment w jej wydaniu polega przede wszystkim na poszukiwaniu spójnej formy dla widowiska, w którym ciało – niegdyś stanowiące jego centrum – współgra (na równych prawach) z dźwiękiem, kostiumem i przestrzenią.

Przestrzeń, tak jak człowiek, przechowuje w sobie historie czekające na wydobycie i interpretację. Z takiego założenia wyszli organizatorzy festiwalu tanecznego „Pamięć miasta” w Częstochowie: odkryć wspomnienia wciąż żyjące w ulicach i budynkach. Przywołać przeszłość poprzez ruch ciała „tu i teraz”.

Czy zastanawialiście się kiedyś, jak to się dzieje, że jedne zespoły niezależne istnieją wiele lat, a inne rozpadają się w mgnieniu oka? I dlaczego niektóre zyskują aprobatę widzów, ba, nawet sławę, przechodząc do historii, a inne po zakończeniu działalności niemal wyparowują z jej kart?Ja tak.

Tegoroczna, 20. edycja Międzynarodowego Festiwalu Sztuki Tańca i Performansu Ciało/Umysł 2021 z pewnością jest jedną z najważniejszych dla jej pomysłodawczyni i dyrektor artystycznej Edyty Kozak. Dokonane w tym roku wybory programowe – zarówno te dotyczące zaproszonych zespołów, jak i obecności samej Kozak na scenie – mają niezwykle osobisty charakter, bo oto pierwszy raz festiwal w całości został poświęcony tylko i wyłącznie polskim artystom, a w dodatku inicjatorka tego wydarzenia zdecydowała się na reinterpretację swojego własnego spektaklu sprzed 25 lat.